Bitti. Söylenecek pek bir şey de yok. Chuck gibi biz de büyüdüğümüz için buraları öksüz bıraktık. Chuck'ı bile ihmal ettik, zamanında izleyemedik. Büyümemek için çabalasak da zaman acımasız. Zaman geçiyor, birileri gidiyor, birileri uzaklaşıyor, birileri ölüyor, bir şeyler bitiyor, biz yaşlanıyoruz.
Biliyorum henüz izleyemeyenler var, o yüzden buraya spoiler'la bir şeyler koyacağım, ekşi sözlük'te yazdığım entry'den:
Hiç sevmediğim bir son sezon izletti bize Chuck ama yine de son bir kez daha gözümüze bir hayli toz kaçırarak bitti. Üzüleceğimi biliyordum. Ama sanki Chuck başladığı noktaya geri döndü, yine Burbank'te, yine yalnız, yine avluda Morgan'la birlikte ve yine kalbi kırık. Burktu beni bu durum. Sarah'nın Chuck'a yabancı gibi davranması kötü koydu. Sarah Casey'nin verdiği cd'deki görüntüleri izlerken, Casey Chuck'a sarılırken, Chuck Sarah giderken üste bir başına kaldığında, Ellie ile Awesome taşınırken, Alex Casey'e mutlu olmayı hakediyorsun derken, Jeffster Take on me ile hayallerini gerçekleştirme yoluna girerken ve Chuck ilk bölümdeki sahilde Sarah'ya hikayelerini anlatırken. buruldum. İlk bölümdeki sahil sahnesinde yeni bir gün doğuyordu, hava yeni ışıyordu, bu kez ise gün sona eriyordu, kararıyordu hava. Başlarken A comet appears ile umut etmeye başlamıştık, biterken Rivers and roads ile herkes bir tarafa savruldu. umarım o öpücük gerçekten sihirlidir ve chuck yine yataktan kalkmak istemediği günlerine dönmemiştir. Çünkü "Aces Charles, you're aces."
Chuck gibi gidiyor insanlar hayatlarımızdan. Umarım daha iyi yerlere gidiyorlardır. Ama onları deli gibi özleyeceğiz.
A year from now we'll all be gone
All our friends will move away
And they're goin' to better places
But our friends will be gone away
Nothin' is as it has been
And I miss your face like hell
And I guess it's just as well
But I miss your face like hell
Been talkin' 'bout the way things change
And my family lives in a different state
If you don't know what to make of this
Then we will not relate
So if you don't know what to make of this
Then we will not relate
Rivers and roads
Rivers and roads
Rivers till I reach you.
Biliyorum henüz izleyemeyenler var, o yüzden buraya spoiler'la bir şeyler koyacağım, ekşi sözlük'te yazdığım entry'den:
Hiç sevmediğim bir son sezon izletti bize Chuck ama yine de son bir kez daha gözümüze bir hayli toz kaçırarak bitti. Üzüleceğimi biliyordum. Ama sanki Chuck başladığı noktaya geri döndü, yine Burbank'te, yine yalnız, yine avluda Morgan'la birlikte ve yine kalbi kırık. Burktu beni bu durum. Sarah'nın Chuck'a yabancı gibi davranması kötü koydu. Sarah Casey'nin verdiği cd'deki görüntüleri izlerken, Casey Chuck'a sarılırken, Chuck Sarah giderken üste bir başına kaldığında, Ellie ile Awesome taşınırken, Alex Casey'e mutlu olmayı hakediyorsun derken, Jeffster Take on me ile hayallerini gerçekleştirme yoluna girerken ve Chuck ilk bölümdeki sahilde Sarah'ya hikayelerini anlatırken. buruldum. İlk bölümdeki sahil sahnesinde yeni bir gün doğuyordu, hava yeni ışıyordu, bu kez ise gün sona eriyordu, kararıyordu hava. Başlarken A comet appears ile umut etmeye başlamıştık, biterken Rivers and roads ile herkes bir tarafa savruldu. umarım o öpücük gerçekten sihirlidir ve chuck yine yataktan kalkmak istemediği günlerine dönmemiştir. Çünkü "Aces Charles, you're aces."
Chuck gibi gidiyor insanlar hayatlarımızdan. Umarım daha iyi yerlere gidiyorlardır. Ama onları deli gibi özleyeceğiz.
A year from now we'll all be gone
All our friends will move away
And they're goin' to better places
But our friends will be gone away
Nothin' is as it has been
And I miss your face like hell
And I guess it's just as well
But I miss your face like hell
Been talkin' 'bout the way things change
And my family lives in a different state
If you don't know what to make of this
Then we will not relate
So if you don't know what to make of this
Then we will not relate
Rivers and roads
Rivers and roads
Rivers till I reach you.
6 yorum:
Blogger'a sırf sizi takip etmek için üye oldum. Bu da özel olduğunuzun kanıtı...
Teşekkür ederiz. Hala birilerine dokunabiliyorsak ne mutlu.
Tabiki. Finalin verdiği hüzünle buraya bakmak aklıma gelmemişti. Bu son postu görünce gerçekten duygulandım. Dediğim gibi özelsiniz. Bu blog beni Chuck'a daha çok bağladı diyebilirim. Bazı yazılarınızı kahkahalarla okuduğumu hatırlıyorum. Bunca yıl muhteşem bir iş çıkardınız, belirtmek isterim. Bütün kalbimle, çok teşekkürler...
hepimiz bloga başlarken ciddianlamda heyecanlıydık. büyüdükçe kirlenen dünyalarımız var belki. yıllar geçtikçe heyecanımızı yitiriyoruz belki? yok, kabul etmiyorum. büyümeyi asla kabul edemiycem sanırım. heyecan yerini olsa olsa hüzüne bırakıyor. bu özellikle chuck için geçerli.
bloga başladığımda ben çok farklı bir yerlerdeydim. (oha bundan bir post bile çıkar,fazla uzatmayacağım.)şimdi blogu oluşturduğumuz dostlarımla aynı yerdeyim. müjdeyi vermedik bakın kızlar! neyse, güzel gelişmeler de oldu yani. Chuck diyince ben 2008-2009 yılına dönüş yapıyorum. 2009 yazına ilk heyecanımızla nasıl bir şeyler yazdığımızı hatırlıyorum. Müthişti. Bloh okurlarımız da nostalji yapsınlar eski kayıtları okusunlar, çok acayip hissedeceksiniz garanti veriyorum.
chuck açtım! eski günlerin anısına...
bu arada yeni bir kolektif chucksever hitabı aklıma geldi. daha önce kullanmamıştım. CHUCKER!
night night chuckers!
O nostaljiyi ara ara yapıyorum zaten. :) Gerçekten, tekrar tekrar teşekkürler..
Hala "sık kullanılanlar"dasınız!
I'll miss you Chucker!
yakında güzel bir dönüş yapacağım, nostalji yerine canlanan sahneleri yaşayabiliriz belki:)
Unutmayın burayı.
Yorum Gönder